وقتی تنهاییم دنبال یک دوست می گردیم وقتی پیدایش کردیم دنبال عیب هایش می گردیم وقتی از دستش دادیم دنبال خاطره هاش می گردیم...و باز تنهاییم یادم رفته بود! یادم رفته بود چقدر فاصله گرفته ام با آن وقت ها!آن وقت ها که دلم بوی بهارنارنج می داد.آن وقت ها که من بودم و شعر..من بودم و شوق..من بودم و آرزو های بی منطقم!من بودم و یک دنیا ی خسته از نا خستگی های من... آن روز دلم خواست لحظه ای میانشان بنشینم.اما آنجا من، نبودم.شده بودم همان دخترک بی خیال و بی ملال.همان که دست در دست دیگران وسط حیاط دایره می زد و تا نفس داشت داد می زد"امروز هر گوشه ی دنیا...گر با همیم و گر تنها...با هم همراه و هم پیمان.." پس فقط نشستم و نظاره گر بچه ها شدم!"بچه ها" که می گویم حس می کنم جنس حرفهایم بزرگانه شده!نظاره گر دوستانم شدم..و در تمام آن زمان به فکر دوستان دیگرم بودم که شعرشان حقیقی شده..امروز هر گوشه ی دنیا..یا با همند یا تنها...و خیلی هاشان نه دیگر همراهند..نه هم پیمان..یکی در بلوک شرق است و هزاران دیگری در غرب..یکی امروز با دوستانش فرانسه حرف میزند و دیگری آلمانی و دیگری انگلیسیه امریکن..و هر روز سعی مکند که لحجه اش را شبیه تر کند.. یکی همین جاست درس می خواند و کار می کند،یکی بچه داری میکند،دیگری با بچه و کار فکر همبازی برای بچه اش.. یکی درس می خواند برای کشورش..یکی کشورش را رها می کند برای درسش..یکی می خواهد برود آن ور آب تا در رشته اش اکسپرت شود ولی آن وری ها به جرم ایرانی بودن ریجکتش کردند و او نشسته اینجا و مفت مفت درس میخواند و هی فحش می دهد به....و....یکی مثل من اینجا می نشیند و فقط فکر این چیزها را می کند..می نویسد فکر هایش را با لبخند و دلش کلی تنگ می شود برای آن وقت ها! برای آن وقت ها که دلش بوی بهار نارنج می داد... رفتی به همین سادگی... که انگارنه انگار گوشه ای ازاین دنیا دلی ثانیه به ثانیه هربار عشقت راتنفس می کند تا بتواند روی پاهای نیمه جانش بایستد... انگار نه انگار گوشه ای ازاین دنیا دلی مددمیگیرد هرشب ازچشم های بارانی اش تا احساسش راآبیاری کند... انگار نه انگار گوشه ای ازاین دنیا تنها چشمان خمار تو بودبرایش جام می ومستی... انگار نه انگار گوشه ای از دنیا... انگار نه انگار گوشه ای ازاین دنیا دختری بود که جان می داد برای هرلحظه بودنت... وتو رفتی وهنوز طنین صدای ارغوانی ات گوش های دلم را پرمیکند و تورفتی وهنوز من درآینه عکس چشمانت رامی بینم و تورفتی وهنوز دل من آشفه و ویرانه است... وتو رفتی و.... رفتی...به همین سادگی!رفتنی که دیگر بازگشت ندارد نفسم...خانه ی جدید مبارک
با این تفاوت که آن جمع مال من نبود..دلم می خواست با صدای بلند بخوانم سرودهامان را،اما انگار صدای من سالها بود که در گوش دنیا غریبه شده بود.
| Design By : RoozGozar.com |
اون که از من گذشت...واسه من درگذشت...روحش شاد و یادش فراموش
